Met trillende vingers belde ik de avond voor de wedstrijd de wedstrijdleiding, Martin Boone. Ik was te laat, dat wist ik en ik rekende dus op een donderpreek van Martin. Ik had lang getwijfeld: wel meedoen, niet meedoen maar toen ik zag dat er 15 deelnemers waren, besloot ik wel mee te doen. Dan waren het er 16 en dat is met Texas scramble een ideaal aantal, want je kunt dan in vierballen spelen. De donderpreek bleef dan ook uit, ook bleef Martin welgemoed toen ik door die trillende vingers steeds een verkeerd knopje aanraakte waardoor ik twee maal opnieuw moest bellen. Martin bleef goedgemutst, wat meer is, hij was blij met deze zestiende deelnemer. Ik geloof trouwens dat Martin zich door niets, door wat dan ook van zijn goede humeur laat afbrengen.
Deze keer speelden we Texas scramble om de score per vierbal, om de beurt probeerden we de beste bal te slaan van waaruit we dan opnieuw om de beurt een mooie bal probeerden te slaan. Afslagen moesten wel eerlijk verdeeld worden over de deelnemers. Wij maakten twee birdies en verder parren waarmee we glorieus wonnen. Mijn bijdrage aan deze winst was minimaal, mijn acceptabele golfjaren zijn nu eenmaal achter de rug. De jeugdige, zeer jeugdige Marco sloeg fabelachtige ballen en Frans bleek een meesterputter te zijn. Ook Astrid had een paar lekkere slagen in haar repertoire. Een van de parren was trouwens mijn verdienste (noteert u dat even?) door op hole 6 best ver van buiten de green mijn bal de hole in te slaan.
Annelies stond weer paraat achter de bar en voorzag ons op deze heerlijke zondagmiddag van hapjes op het terras. Ik was heel blij dat ik toch nog mee had mogen doen.
Dank Martin, Henk, Annelies!
Onbegrijpelijk dat er niet veel meer deelnemers waren aan dit leuke, ontspannende spel.
Anneke Blokhuis
Foto’s: Astrid de Baets