Woensdag, 3 augustus
Wie zijn oor te luisteren legt tijdens een golfwedstrijd hoort meestal kreten als: hè nee, bijna, mooie
bal, ach, och, etc. Maar tijdens de P&P-wedstrijd op deze woensdag hoorde je rondom de holes 2, 3
en de oefengreens vooral kjieuw, kjieuw, kjieuw. Dat waren jonge buizerds die hun moeder riepen,
veronderstelden wij. En jawel, tot onze vreugde zagen we moeder (of vader) op de ballenvanger bij
de rugbypalen zitten. Ze bleef rustig en begripvol zitten om ons de kans te geven een fotootje te
schieten.
We hadden net de laatste opdracht van de wedstrijd vervuld, dus konden we zonder anderen op te
houden onze gang gaan. We, dat waren Cees Beekman, Marleen Bovee en ik en we hebben ons best
gedaan het chippen en putten tot een redelijk einde te brengen. Altijd weer een nuttig spelletje, met
drie stokken het korte spel oefenen. Ik speelde niet erg goed, vond ik, dus met een gerust gemoed
ging ik de uitslag tegemoet. Het merkwaardige namelijk van dit kampioenschap is: als je wint moet je
deze wedstrijd volgend jaar organiseren en dat heb ik al een paar keer gedaan en ik kan je vertellen
dat je daar een flinke klus aan hebt. Hulde dan ook aan Cees Lodiers en Diny Timmerman, winnaars
van vorig jaar, die dit jaar de klos waren en een leuk parcours hadden uitgezet. Ook het paard, dat
Job van Steenbergen vorig jaar zo kunstig in elkaar had gezet, werd van stal gehaald zodat we onze
poloslag weer moesten tonen. Bij de nazit kregen we bovendien van Diny een heerlijke traktatie.
En toen kwam de uitslag … helaas, die bleek toch uitermate ongunstig voor mij uitgevallen te zijn.
Trouwens, ook Arjen Brandsma, werd voor de tweede keer winnaar.
Ik heb alles op alles gezet om de wedstrijdcommissie, Mariëtte, ervan te overtuigen dat de regels
toch echt aangepast dienen te worden in die zin dat wie eenmaal de wedstrijd heeft georganiseerd,
het geen tweede keer hoeft te doen. Ik wacht af…
Het is ook geen kunst, vind ik, voor iemand die al honderd jaar golft, geen lange slagen meer kan
maken door afnemende krachten en zich dus maar specialiseert in het korte spel, dat zo iemand dit
spelletje wint. Geen kunst. We waren natuurlijk wel heel blij met het prachtige boeket, het geinige
trofeetje en de eeuwige roem maar weet je wat: een volgende keer doe ik niet meer mee. Dan ga ik
fotootjes maken van buizerds of wat ik verder spot op en langs onze baan.
Uilen? Nee, die heb ik op De Zoom nog niet aangetroffen, die zitten bij mij thuis in de boom.

Dit jaar drie, een paar jaar geleden 73, echt waar. Geteld door een officiële telgroep. Misschien komen er in
deze winter wel 70 bij. Spannend! Minstens even spannend als een pitch- en putwedstrijd.

Tekst en foto’s: Anneke Blokhuis-Laport