Toen het nieuwe tracé van onze WGC-bergpas klaar was, zochten de makers/wegenbouwers meteen in de nabijheid of er waaghalzen/slachtoffers waren om de risicovolle taak op zich te nemen het houten pad te testen. De bouwers, Herman, Theo en Hans, hadden succes. De eerste de beste vrolijke vrouwelijke sporters die langs kwamen lieten zich zonder enig bezwaar strikken om de aftrap te nemen (niet de trap af) en het waagstuk onder een speciaal daartoe opgestelde, maar op dat moment nog onversierde, ereboog uit te proberen. De dames toonden daarbij het lef om de afdaling te wagen in z.g. duo flight en zonder de steun van hun ‘clubs’. Zij durfden het dus eigenlijk nagenoeg met “losse handjes” en mede daardoor was er niks houterigs aan hun tocht over het verder toch wat houterige pad.
Zij hadden geluk en zijn zo -zonder valpartijen of “slippers”, maar wel dankzij speciaal schoeisel- heelhuids van de top in het dal geraakt. Maar het scheelde geen hout en zelfs geen hout”snipper” en dat kwam voornamelijk doordat hun bijzondere sportschoenen met professionele spikes veel houtkracht en zelfs houdkracht bleken te vertonen. Hun enorme dosis lef om zo maar deze volkssport te durven beoefenen droeg daar natuurlijk aan bij. De dames bleven bescheiden: vóór, noch na hun prestatie kwamen ze -zelfs niet enigszins- houtin over.
Na afloop hoefde het team niet op een houtje te bijten want na terugkeer op de top van de Zoom kon de prestatie met een drankje in het “behouten huis” genaamd ‘t Hout’ gevierd worden.
P.S. Als u zelf dat houten clubhuis ‘t Hout’ ook eens zou willen opzoeken in dat bos naast de Eng en de Zoom; het bestuur heeft er -omdat het wat erg houterig over zou kunnen komen- een blikken schuur naast geplaatst.
Nu wat gemakkelijker te herkennen …
Hans Kreek